Παραδείγματα αφροδισιακών της μπουρζουαζίας του 19ου αιώνα: (μέρος α') Βαμπιρισμός και βυρωνισμός στη λογοτεχνία και τη ζωγραφική

John Polidori, F.G. Gainsford, π.1816
(λάδι σε μουσαμά, National Portrait Gallery, London)

Ο John Polidori [1795-1821] εμπνευσμένος από τον ρομαντικό ποιητή Lord Byron τον οποίο ακολούθησε στο ταξίδι του το 1816 σαν προσωπικός του γιατρός, συγγράφει την πρώτη ιστορία βαμπιρικής λογοτεχνίας στην Αγγλία το 1819, «The vampyre, a tale», η οποία απέκτησε γρήγορα μεγάλη φήμη, επιτυχία και μιμητές.

Ο ερωτισμός είναι έντονος αλλά συγκαλυμμένος. Κάτω από τα πουριτανικά ιδανικά της αγγλικής κοινωνίας, η απλή περιγραφή μιας συνάντησης και συνομιλίας ενός άντρα και μιας γυναίκας γίνεται εύκολα φορέας αισθησιασμού που εξάπτει σεξουαλικά τους μπουρζουάδες αναγνώστες του.

Πλοκή: Η δράση εκτυλίσσεται στην Αθήνα, όπου ο Aubrey που είναι ο ήρωας του μυθιστορήματος, ερωτεύεται την ελληνίδα κόρη Ianthe. Αυτή του διηγείται κάποιες ιστορίες με βαμπίρ αλλά αφού καταφθάνει στην Αθήνα ο Lord Ruvthen, η Ianthe βρίσκει τραγικό θάνατο. O Aubrey δε συνδέει την άφιξη του φίλου του με τον θάνατο της αγαπημένης του και συνεχίζουν μαζί το ταξίδι τους. Στη διαδρομή δέχονται επίθεση ληστών και ο Ruvthen πεθαίνει, αλλά βάζει τον Aubrey να υποσχεθεί ότι δε θα μιλήσει σε κανέναν για τον θάνατό του. Ο Aubrey επιστρέφει στο Λονδίνο, όπου μετά από κάποιο καιρό εμφανίζεται ζωντανός ο Lord Ruvthen και αρχίζει να φλερτάρει την αδερφή του Aubrey. Ο ετοιμοθάνατος Aubrey γράφει στην αδερφή του ένα γράμμα στο οποίο την πληροφορεί για τη σκοτεινή ύπαρξη του Ruvthen. Το γράμμα δεν καταφθάνει, ο Aubrey πεθαίνει και η αδερφή του παντρεύεται τον Lord Ruvthen. Την νύχτα του γάμου ο Ruvthen την σκοτώνει και δραπετεύει.


Εικονογράφηση 19ου αιώνα, Ο Vlad Dracula στην θεατρική σκηνή του Λονδίνου

«Ο δράκουλας προσπαθεί να κατακτήσει το γυναικείο σώμα για να ικανοποιήσει την καθολική αντρική ανάγκη ερωτικής επιθυμίας και ηδονισμού.»[1]

Εικονογράφηση 19ου αιώνα, γυναίκα βαμπίρ πάνω από ακινητοποιημένο άντρα

Στο βιβλίο του Elementary structures of kinship, o Levi-Strauss [1908-2009] γράφει: «Οι γυναίκες είναι το πολυτιμότερο αντικείμενο -par excellence- τόσο από βιολογικής όσο και από κοινωνικής πλευράς.[…] Είναι πολύτιμες ως αντικείμενα προσωπικής ερωτικής επιθυμίας και γι’ αυτό ερεθίζουν τα σεξουαλικά και εξουσιαστικά αντρικά ένστικτα.»[2]

Η «καταραμένη» φύση των βυρωνικών ηρώων οδηγεί το νεαρό Aubrey στο θάνατο, όπως και τον ίδιο τον συγγραφέα του μυθιστορήματος J. Polidori σε ηλικία 26 ετών. Ο Lord Byron που για καιρό θεωρούνταν ο συγγραφέας του μυθιστορήματος πεθαίνει 36 ετών. Ο Γ. Πιτζαμάνος που φιλοτέχνησε το βυρωνικό του πορτρέτο σε ηλικία 33 ετών πεθαίνει 5 χρόνια αργότερα.

Αυτοπροσωπογραφία, Γεράσιμος Πιτζαμάνος, 1820
(λάδι σε χαρτί, Εθνικό Ιστορικό Μουσείο, Αθήνα)

Ο Γεράσιμος Πιτζαμάνος [1787-1825] (πολυταξιδεμένος επτανησιώτης ζωγράφος, μελετητής, αρχιτέκτονας της ρώσικης αυλής) συγχρονίστηκε με το ευρωπαϊκό ρομαντικό ρεύμα και ενσάρκωσε πειστικά τον βυρωνικό ήρωα, ένα από τα δημοφιλέστερα αντρικά πρότυπα του ρομαντισμού, μαζί με πολλές ιδιότητες που τον καθιστούν ερωτικό -μορφωμένος, γοητευτικός, χαρισματικός και μυστηριώδης. Η ωραία εμφάνιση του, το έντονο βλέμμα του και η τεχνοτροπία που χρησιμοποίησε (γρήγορη σχεδίαση, ρευστά χρώματα πάνω σε χαρτί, παλμώδης ζωγραφική υφή) μεταφέρουν κάποια από τα χαρακτηριστικά του ρομαντισμού, μαζί και αυτά του λυρισμού και της αισθησιακότητας.

Ωστόσο ο βυρωνισμός και ο ρομαντισμός κάτω από το πέπλο του ερωτισμού, είναι ευρωπαϊκοί αισθητικοί ιδεότυποι που οι έλληνες καλλιτέχνες δε θα χρησιμοποιήσουν. Μπορεί ο Εμμανουήλ Ροΐδης [1836-1904] να είχε χαρακτηρίσει τον ελληνικό 19ο αιώνα «βυρωνίζων» και ο Κωστής Παλαμάς [1859-1943] «βυρωνομανή»[3],στη ζωγραφική όμως που παράγεται μέσα στην ελληνική επικράτεια δεν θα υπάρξει η αντανάκλαση αυτού του πνεύματος όπως συμβαίνει στη λογοτεχνία με τη Πρώτη Αθηναϊκή Σχολή.
Η αυτοπροσωπογραφία του Γ. Πιτζαμάνου είναι μάλλον το μοναδικό ελληνικό ανδρικό πορτρέτο ζωγραφισμένο από έλληνα καλλιτέχνη που είναι γοητευτικό και σύγχρονο με το ευρωπαϊκό ρομαντικό ρεύμα.

Το βυρωνικό πορτρέτο του Γ. Πιτζαμάνου θα μπορούσε να ανταγωνιστεί σε γοητεία ο φρεσκοξυρισμένος και καλοχτενισμένος έλληνας αγωνιστής του Θ. Βρυζάκη, ο οποίος αν και έχει εξευρωπαϊσμένα χαρακτηριστικά (αμούστακος, περιποιημένος) δεν ενσαρκώνει τον εγωπαθή βυρωνικό ρομαντισμό, αλλά περισσότερο ένα εθνικό πρότυπο έλληνα αγωνιστή πρωτίστως ακαδημαϊκό.

Προσωπογραφία αγωνιστή, Θεόδωρος Βρυζάκης, 1838
(λάδι σε καμβά, Εθν. Πινακοθήκη-Μουσείο Αλ. Σούτζου, Αθήνα)

________________
[1] Elizabeth Signorotti (1996) , «Repossessing the Body: Transgressive Desire in "Carmilla" and Dracula», Criticism, Vol. 38
[2]Claude Levi-Strauss, The Elementary Structures of Kinship, Alden Press, 1970, London (first published 1949, France), p. 481, 496
[3]Τα Νέα (23-3-1997), Βλαβιανός Χ. «Λόρδος Μπάιρον: Δεν θέλω να κακολογήσω τους Έλληνες», (στήλη Βιβλιοδρόμιο-Ιδέες)

38 comments:

  1. Μου έκανε εντύπωση αυτό το post.. ως προς το θέμα του.. Την καλησπέρα μου..

    ReplyDelete
  2. καλησπέρα μαριάνα....το κίνημα του ρομαντισμού εν γένει το έχω μελετήσει και το αγαπάω πολύ, κυρίως στην λογοτεχνική του έκφραση, και μάλιστα έχω μελετήσει τις ζωές των άγγλων ρομαντικών συγγραφέων της εποχής, όπως Μπάυρον, Σέλλυ,Κητς κλπ, και οι ζωές τους και τα γραψίματά τους με συναρπάζουν....εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η ζωή της Μαίρη Σέλλευ, συζύγου του ποιητή....ωραία η αναφορά στους πίνακες που βάζεις εδώ...ιδιαίτερα στο πορτραίτο του Πιτζαμάνου....

    ReplyDelete
  3. @Roadartist,
    Ο ερωτισμός σαν κοινωνική έκφανση είναι ένα δύσκολο κεφάλαιο όταν προσπαθείς να τον προσεγγίσεις από χρονική απόσταση. Βέβαια η δικιά μου "αφήγηση" είναι καθ'όλα πλαστή, είναι μια σύγχρονη ματιά πίσω στον προηγούμενο αιώνα, η οποία αχρονικά και ατοπικά, γνωστοποιεί πληροφορίες μέσα σε ένα νέο αφηγηματικό πλαίσιο.
    Στη πραγματικότητα σχεδόν κανείς δεν είχε δει την προσωπογραφία του Πιτζαμάνου ή του Βρυζάκη στην Ελλάδα, και σχεδόν κανείς την προσωπογραφία του Polidori ή τις υπόλοιπες εικονογραφήσεις...


    Σε ένα άρθρο που μου άρεσε πολύ ειπώθηκαν τα εξής λόγια:
    "…Κάθε μετανεωτερική θεωρία δεν μπορεί παρά να βλέπει μια «πολύσημη» Τζοκόντα και μια «οργάζουσα» Θηρεσία. Κι αυτό όχι μόνο γιατί κάποιος το επέβαλε στανικά, αλλά γιατί αυτή η ματιά κρυσταλλώθηκε από τις παλίμψηστες αφηγήσεις, απ' ό,τι με άλλα λόγια περιέχεται στα κείμενα, στις εικονογραφημένες εκδόσεις, στον πανεπιστημιακό και ακαδημαϊκό κανόνα."
    (Γ. Αριστηνός, Ο οργασμός της Αγίας Θηρεσίας, Αθήνα 2008)

    να έχεις ένα γλυκό πρωί :)

    ReplyDelete
  4. Γεια σου Ειρήνη,

    Σε ευχαριστώ για το σχόλιό σου.
    Πολύ εύστοχη η αναφορά σου στην Mary Shelley. Μάλιστα είχαν και μια κοινή συνάντηση όλοι τους, ο Byron, η Shelley και ο Polidori, που δεν άφησε κανέναν τους αδιάφορο στην έμπνευση...

    Αν και έχω διαβάσει αρκετά έργα από πρωτότυπο του Byron όπως και το έργο του Polidori, Shelley έχω διαβάσει από μετάφραση και αποσπασματικά. Μου αρέσει και εμένα ο ρομαντισμός, ολόκληρος ο 19ος αιώνας που διαποτίζεται από αυτόν με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

    Να είσαι καλά και καλό ξημέρωμα!

    ReplyDelete
  5. Είμαι δηλωμένος λάτρης του Ρομαντισμού, και σα λογοτεχνικό ρεύμα αλλά και σα στάση ζωής! Όσο αφορά τη Λογοτεχνία, κυρίως έχω μελετήσει την εγχώρια Ρομαντική Σχολή, τους πρώτους ρομαντικούς Σπυρίδωνα Βασιλειάδη και Δημήτριο Παπαρρηγόπουλο, αλλά και τους νεορομαντικούς που ακολούθησαν, που δεν είναι άλλοι απ' τους Ποιητές του Μεσοπολέμου, με κύριο εκφραστή τους το μεγάλο Καρυωτάκη! Είμαι απ' τους ελάχιστους που έχουν ανεβάσει Βασιλειάδη! Όσο για το προσωπικό μου ύφος γραφής και κατά πόσο αυτό διέπεται απ' το Ρομαντισμό, δε θέλω να πω περισσότερα, απλά, σε παραπέμπω εδώ:

    http://notforthemass.blogspot.com/2009/02/blog-post_05.html

    Καλό μεσημέρι Μαριάνα! Ειλικρινά, μου άρεσε πολύ η ανάρτησή σου, αυτό το τόσο ξεχωριστό κι εξεζητημένο θέμα της! Συνέχισε έτσι αγαπητή μου φίλη...

    ReplyDelete
  6. Μαριάνα πολύ ενδιαφέρουσα η ανάρτηση.
    Και έμαθα και πολλά που δεν γνώριζα (δεν είμαι και της ρομαντικής σχολής ).
    :-)

    ReplyDelete
  7. Mαριάνα μου να είσαι καλά που μας μαθαίνεις τόσο ενδιαφέροντα πράγματα! Το σημερινό θα έλεγα ότι είναι μοναδικό και πρωτότυπο για την μπλογκόσφαιρα. Αυτό το ερευνητικό σου ...δαιμόνιο να το καλλιεργήσεις!
    Να είσαι καλά!

    ReplyDelete
  8. Γεια σου Διάττων,
    να είσαι καλά για τα καλά σου λόγια και θα συνεχίσω έτσι ακριβώς αφού υπάρχει και δεύτερο μέρος! :)
    Μιας και σου αρέσει ο Καρυωτάκης ο οποίος είναι και δικός μου αγαπημένος σε παραπέμπω με την σειρά μου στα άπαντα:
    http://www.scribd.com/doc/512241/-

    (σελίδα 107 θα βρεις ένα κείμενο, μάλλον το αγαπημένο μου από τα πεζά του)

    Καλό σου ξημέρωμα!

    ReplyDelete
  9. Γεια σου Βάσσια,
    αυτή η διαδικασία της μάθησης καινούριων πραγμάτων σχετικών με την καλλιτεχνική δημιουργία αλλά και η ίδια η καλλιτεχνική δημιουργία, είναι εδώ και χρόνια μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις μου!
    Χαίρομαι που μπορώ και τις μοιράζομαι σε αυτό εδώ το blog και χαίρομαι που σε αγγίζουν, (ακόμα και αν δεν είσαι της ρομαντικής σχολής):P
    Καλή μας συνέχεια!!

    ReplyDelete
  10. Navarino,
    να είσαι καλά για τα τόσο καλά κι ενθαρρυντικά σου λόγια! Σε ευχαριστώ πολύ που μου αποδίδεις το ερευνητικό δαιμόνιο, το οποίο στο ανταποδίδω!

    Εις το "επανιδείν" συνblogger! ;)

    ReplyDelete
  11. Διάλεξες ένα πολύ ωραίο ποίημα, αλλά και ποιο δεν είναι, αν δει κανείς όλο το έργο του Καρυωτάκη!

    Παροπομπών συνέχεια λοιπόν...αν έχεις χρόνο και διάθεση, θα σε παρακαλούσα να πας εδώ
    http://notforthemass.blogspot.com/2009/03/blog-post_03.html
    Είναι ένα "ειδικό" κείμενο για τον Καρυωτάκη κι αποτελείται από 5 ενότητες-αναρτήσεις. Αυτό που σου έγραψα είναι το πρώτο μέρος. Αν ψάξεις μέσα στο blog μου (στην ετικέτα με το όνομά μου ή του Καρυωτάκη) θα βρεις και τα άλλα 4 μέρη. Πρόκειται για ενα κείμενο καινοτομικό, που ειλικρινά, αξίζει η ανάγνωσή του, αν μιλάμε ότι μας αρέσει ο Καρυωτάκης αλλά και γενικά η Λογοτεχνία...

    Καλή σου μέρα αγαπητή μου φίλη...

    ReplyDelete
  12. Πολυ ενδιαφέρουσα παρουσίαση
    Δεν εχω ιδιαίτερες γνώσεις
    Περιορίζομαι στην μάθηση
    Καλο βραδυ..

    ReplyDelete
  13. καλό ξημέρωμα Velvet,

    Έχει και συνέχεια, θα μάθεις για τα όργια του Byron σε ένα μοναστήρι της Αθήνας.
    τέτοιες λεπτομέρειες βοηθούν συνήθως να συγκρατήσεις ευκολότερα πληροφορίες... :p

    ReplyDelete
  14. Hi Mariana :) Just dropping by to ask how are you doing and thank you for visiting. I hope you are enjoying yourself this spring!

    ReplyDelete
  15. Μαριάνα μου καλημέρα,

    κι εμένα μου άρεσαν οι τελευταίες αναρτήσεις σου (αν και είχα καιρό να σου αφήσω ένα σχόλιο, σε παρακολουθώ!). Ήταν μια περίοδος δύσκολη για ποίηση, αλλά τώρα που έρχεται η άνοιξη μπορώ να με δω ξανά στα καφενεία των δροσερών πλατειών, σε τσιγάρα ψηλών μπαλκονιών και να με ακούω σε έναν ορυμαγδό γέλιων...

    ποιός ξέρει, μπορεί και στα αγαπημένα γιάννενα!

    ReplyDelete
  16. Anonymous20/3/10 21:17

    Τώρα, ξέρω, γίνομαι σπαστικός, αλλά είναι για να σπάσει η μονοτονία: επειδή δεν βλέπω κανέναν που να είναι αντίθετος του ρομαντισμού, έρχομαι να δηλώσω ότι ποτέ δεν συμπάθησα ιδιαίτερα το κίνημα.

    Να πω την αλήθεια, δεν έχω εμβαθύνει, αλλά από την γαλλική version του ρομαντισμού που την ξέρω από πρώτο χέρι, κάθε άλλο παρά ευχαριστημένος είμαι: τόσο χρόνια κλασσικισμού, λογικής και Διαφωτισμού, πεταμένα εξ αιτίας ενός κοντού δεκανέα (τον Bonaparte εννοώ· διότι χωρίς Bonaparte, δεν έχει γερμανικό εθνικισμό, και χωρίς γερμανικό εθνικισμό, δεν έχει ρομαντισμό· σωστά δεν τα λέω;).

    Εξ όσων γνωρίζω, η θεωρία της τέχνης χωρίζει την τέχνη σε απολλώνια (νοησιαρχική) και διονυσιακή (αισθησιακή)· ε, όπως καταλαβαίνεται, εγώ υποστηρίζω Απόλλωνα (Καλαμαριάς). Εντάξει, δεν μπορείς να απορρίψεις βέβαια έναν Victor Hugo, αλλά εκτός από την ρομαντική μουσική (και δεν εννοώ τον Wagner!), όλη αυτή η συναισθηματική ανάταση και οι πρόγονοι και ο χριστιανισμός και τα ερείπια και τα βαμπίρ… Συγγνώμη, αλλά δεν. Περιορίζομαι πάντως στην λογοτεχνία που κάτι σκαμπάζω, διότι από ζωγραφική, λίγα πράγματα.

    Αυτό δεν σημαίνει ότι η ανάρτηση δεν έχει ενδιαφέρον· τουναντίον: άλλη μια ενδιαφέρουσα κοινωνιολογική παράμετρος στην τέχνη του (καταραμένου @#¤¢*‼░◙) 19ου αιώνα, γοητευτικού και συνάμα αηδιαστικού. Και έπεται συνέχεια! (Μιαμ-μιαμ!)

    Τα χαιρετίσματα μου και ευχές για παρόμοιες εμπνεύσεις!

    Υπογραφή: Θερσίτης

    ReplyDelete
  17. Καλημέρα! Ήθελα εδώ και μέρες να σχολιάσω αυτό το "τους μπουρζουάδες αναγνώστες" με το οποίο αναλύθηκα σε πολύ γέλιο αλλά με φάγανε οι υποχρεώσεις. Είχε πρόσφατα το BBC ένα ντοκιμαντέρ με την έλξη που ασκούσανε στους βικτωριανούς οι ιστορίες με βαμπιρ και μια απο τις εξηγήσεις ήτανε αυτή της διεξόδου της καταπιεσμένης σεξουαλικότητας της εποχής μέσω του βρικόλακα που αποπλανεί και κάνει ό,τι του κατέβει. Ως προς τον ρομαντισμό θα συμφωνήσω με τον Θερσίτη, άσε που μας προσέφερε και τον αταβιστικό εθνικισμό συν τοις άλλοις.

    ReplyDelete
  18. Ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανάρτηση... Μπράβο έχεις κάνει πολύ καλή δουλειά!

    ReplyDelete
  19. Hi Olga,
    Thank you much for your caring gurl!

    Kisses and good recovering.. :)

    ReplyDelete
  20. @ caveman,
    ο χειμώνας μας έριξε λίγο αλλά έρχεται η άνοιξη (μια έρχεται την επόμενη μέρα ξαναφεύγει )

    Στα γιάννενα αν εμφανιστείς ρώτα με για τα μέρη που λίγοι τα περπατούν για να τα ερμηνεύσεις με λέξεις όπως εσύ θέλεις,

    καλή μας άνοιξη...

    ReplyDelete
  21. Θερσίτη,
    αλίμονο, έκανα λόγο για τον καταραμένο 19ο αιώνα έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μου ..εσένα και το πώς θα "τσιμπούσες" την ευκαιρία!!

    Ο ρομαντισμός (όπως και κάθε κίνημα που το έχουμε βαφτίσει μετέπειτα με το ένα ή το άλλο όνομα) είναι πολλά περισσότερα από αυτό που αφήνει να εννοηθεί η πάντα επιφανειακή πραγμάτευση που του επιφυλάσσουν οι άνθρωποι που έχουν "πέραση" στον καιρό τους (βλ. μπουρζουάδες τον 19ο αιώνα, αλλά και αργότερα...). Ο καθένας παίρνει μια μορφή έκφρασης και την προσαρμόζει στα μέτρα του. Οι μπουρζουάδες πήραν τον ρομαντισμό και τον έκαναν κυρίως πετούμενα αγγελάκια (γυμνά κατά προτίμηση) και ρομάντζα.

    Όμως ο ίδιος ρομαντισμός σαν κίνημα εσωκλείει μέσα του πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία. Δε μπορώ να περιγράψω μέσα σε λίγες γραμμές την επανάσταση που έφερε στις πλαστικές τέχνες (νέα θεματολογία, νέα πραγμάτευση του χρώματος, προώθηση της προσωπικής έκφρασης και ανάδειξη των παθών με λιγότερο τυποποιημένο τρόπο κτλ).
    Επίσης ο ρομαντισμός είναι μια σημαντική πηγή έμπνευσης όλων των μετέπειτα κινημάτων.

    Ο πρώιμος ρομαντισμός (το κίνημα Sturm und Drang στη Γερμανία) έδωσε μια πρώτη ευκαιρία να εκφραστεί και να υποστηριχθεί η υποκειμενικότητα έναντι των περιορισμών του ορθολογισμού που είχε επιβάλλει ο Διαφωτισμός. Είναι ο καιρός που ζει ο Goethe και ο Kant.
    Επιτέλους παράγονται και έργα με αντιαριστοκρατική ατμόσφαιρα.

    Αυτό το κίνημα έδωσε τέτοια δύναμη και πίστη στις "απεριόριστες δυνατότητες" του ανθρώπου και στον υποκειμενισμό που σε συνδυασμό με τον ορθολογισμό του προηγούμενου αιώνα έκανε πραγματικότητα αυτά που μέχρι πρότινος οι άνθρωποι δεν τολμούσαν να φανταστούν:
    το ηλεκτρικό φως, το ατμόπλοιο, ο τηλέγραφος, το τρένο... είναι και αυτά όλα δημιουργήματα της εποχής του ρομαντισμού.

    Άλλωστε ένας "διαφωτιστής" είναι αυτός που έκανε την αρχή του ρομαντικού ιδεώδες της Γαλλίας (ο Rousseau -Musings of a lonely Vagabond, 1777)

    Είναι η εποχή που οι Grimm συλλέγουν παραμύθια. Είναι επίσης το κίνημα μέσα στο οποίο δημιουργεί ο Chopin, ο Liszt και ο Rachmaninov, ο αγαπημένος μου κλασικός συνθέτης. (αλλά την κλασική μουσική βλέπω ότι την "αποδέχεσαι" :p)

    Χαχα κατεβατό έγραψα σαν μανιφέστο φαίνεται, για ένα κίνημα που στην πραγματικότητα με ενδιαφέρει όσο και τα υπόλοιπα μη πω αρκετά λιγότερο.

    Να'σαι καλά Θερσίτη, σε συζήτηση να βρισκόμαστε...

    (Υ.Γ. όσο για τον γερμανικό εθνικισμό, οι γερμανοί αν και μετά τον Βοναπάρτη κάπως άρχιζαν να νιώθουν ότι κάτι κοινό έχουν μεταξύ τους τα τόσα εκατοντάδες μικρά πριγκιπάτα τους, έπρεπε να έρθει ένας Μπίσμαρκ μετά τα μέσα του 19ου αιώνα να τους δείξει τι σημαίνει ενωμένη Γερμανία. ...Η μεγαλομανία αρχίζει (και ας μας επιτραπεί και ένα σκωπτικό σχόλιο, "και από τότε δεν έχει τελειώσει")......

    ReplyDelete
  22. Χαιρετώ σε latecomer,

    χαχαχ να' σαι καλά με τους "μπουρζουάδες αναγνώστες". Με έκανες κι εμένα και γέλασα μαζί με τον σεξουλιάρη αιμοβόρικο βρικόλακα που "κάνει ό,τι του κατέβει".

    Ο ρομαντισμός ήταν πράγμα και θαύμα. Τι να λέμε... μόνο ότι έφερε τόσα κακά όσο και καλά. Μάλλον το πρόβλημά του τελικά ήταν ότι για κάθε κακώς κείμενο, αντί να προσπαθήσει να το διορθώσει, είχε να πει και από ένα παραπλανητικό παραμύθι. Την εκμετάλλευση μέσω της παιδικής εργασίας την μετέτρεψε σε κοριτσάκι με τα σπίρτα... Το ίδιο και στη ζωγραφική. Τις σφαγές και τις πολεμικές σκηνές τις μετέτρεψε σε γυμνές γυναίκες που τρέχουν φοβισμένες στις αγκαλιές δυνατών υπερηρώων (ένα από τα χιλιοειπωμένα μοτίβα).

    Να'σαι καλά και σε ευχαριστώ για το σχόλιο.

    ReplyDelete
  23. Estella,
    γεια σου και σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια,
    χαίρομαι που σου άρεσε η ανάρτηση!

    ReplyDelete
  24. This portrait of Pidjamanos reminds me so much of the more or less contemporary portrait of Chateaubriand (they died in 1824 resp. 1825). Although the style of the Pidjamanos portrait is much more advanced, rather Turner-like.

    ReplyDelete
  25. Thank you so much for this information Studiolum! I sure will use it and expand my knowledge with this aspect you showed to me.

    ReplyDelete
  26. Εμπνευσμένο ιστολόγιο!!!!

    Καλή Ανάσταση! και καλή συνέχεια...

    ReplyDelete
  27. Interesting! If possible add a small summary in English :D

    ReplyDelete
  28. Ξαναπέρασα για να σου ευχηθώ Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα... Να 'μαστε όλοι καλά και θα τα λέμε...

    ReplyDelete
  29. Ευχαριστώ κυρία JamanFou!

    Να περνάτε όμορφα!

    ReplyDelete
  30. Hello my friend Kirigalpoththa,

    Thank you for dropping by and leaving your comment, always appreciate it!
    you will be able to read the whole text in English after a kindly invitation from fellow blogger Aline de Winter in her blog. I will give you the link as soon as I have it ready.

    Take care,

    ReplyDelete
  31. Γεια σου Διάττων,
    σε ευχαριστώ για τις όμορφες ευχές σου! Καλές γιορτές και όπως είπες, να είμαστε όλοι καλά κι ευτυχισμένοι!

    Τα λέμε όπως πάντα, εδώ γύρω...

    ReplyDelete
  32. Mαριανα μου,
    πολυ ενδιαφεροντα τα οσα μας διηγεισαι για τη πρώτη ιστορία βαμπιρικής λογοτεχνίας στην Αγγλία και για τον John Polidori, που ειλικρινα, πρωτη φορα ακουω!

    Δεν ξερω αν ειχες διαβασει μια παλιοτερη αναρτηση μου, που αναφερομουν στη Mary Shelley, P.B.Shelley & Βyron,δλδ στους...
    δημιουργους του
    Frankenstein!


    Καλο σου βραδυ!

    ReplyDelete
  33. Elva,

    διάβασα την ανάρτησή σου και είναι καταπληκτική! κι εγώ την Wollstonecraft πρώτη φορά την ακούω!

    Σε ευχαριστώ και καλό ξημέρωμα να έχεις!

    ReplyDelete
  34. Το ιστολόγιό σου εξάπτει την περιέργειά μου, με την καλύτερη έννοια. Μου προκαλεί φοβερή δίψα, ως αναγνώστρια!
    Το άλλο που μου έκανε εντύπωση είναι τόσο το πλήθος όσο και το περιεχόμενο των σχολίων!
    Στο σύνολό τους λειτουργούν ως δεύτερο πλάνο εξίσου ενδιαφέρον με το πρώτο, αυτό της ανάρτησης, η οποία οπωσδήποτε εξαπέλυσε ευχάριστα, ρομαντικά, αν μη τι άλλο, ρίγη!

    Καλώς σε βρήκα λοιπόν!

    ReplyDelete
  35. μαριάνα ενημέρωσα το μπλογκ μου με αναρτήσεις μου απο το προφιλ μου στο φεησμπουκ, ριξε μια ματια....

    ReplyDelete
  36. Πιτζαμάνου είναι μάλλον το μοναδικό ελληνικό ανδρικό πορτρέτο ζωγραφισμένο από έλληνα καλλιτέχνη που είναι γοητευτικό και σύγχρονο με το ευρωπαϊκό ρομαντικό ρεύμα.
    black salwar suit with golden dupatta ,
    black salwar kameez red dupatta ,

    ReplyDelete